diplomatic.gr



	HOME - ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ - ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΡΘΡΑ

Άρθρο του Χαϊδευτού Κομνηνού, Προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Σουηδίας

Έλληνες, εντός και εκτός...

Μακρά η παράδοση των εκτός Ελλάδας Ελλήνων. Η φυγή τους είχε πολλές αιτίες και εδώ και χιλιάδες χρόνια δεν έχει σταματήσει ποτέ. Πάντα άφηναν κάτι πίσω τους, καλό και κακό, είτε είχαν βρεθεί εκεί -σε όποιο μέρος της υφηλίου και να είχαν βρεθεί- για μόνιμη ή για προσωρινή εγκατάσταση. Το φαινόμενο αυτό συνεχίζει ως τις μέρες μας και απ' ότι φαίνεται δεν πρόκειται να σταματήσει. Διαφορετικές φυσικά οι συνθήκες σήμερα απ' ότι ήταν για τους Έλληνες στις αρχές, τη μέση και το τέλος του περασμένου αιώνα, για να μην απομακρυνθούμε και πολύ χρονικά.

Θα παραμείνουμε στα πρόσφατα χρόνια του αιώνα που πέρασε και στα πρώτα δέκα χρόνια αυτού που διανύουμε.
Στη διάρκεια της τελευταίας δικτατορίας, μεγάλος αριθμός Ελλήνων κατέφυγε στο εξωτερικό, αναζητώντας μία άλλη τύχη από αυτή που του πρόσφερε η χούντα των συνταγματαρχών. Πολιτικοί, λοιπόν, οι λόγοι. Λίγο μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, πολλοί αναζήτησαν την τύχη τους μακριά από την καταρημαγμένη Ελλάδα που δεν μπορούσε να τους θρέψει όλους. Λόγοι επιβίωσης αυτή τη φορά. Εδώ θα προσθέσουμε και τις χιλιάδες Ελλήνων που έφυγαν για τις σοσιαλιστικές χώρες. Για τους τελευταίους ίσχυαν και οι δύο προηγούμενοι λόγοι.
Εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού, βρισκόμαστε σήμερα σε περισσότερες από εκατόν πενήντα χώρες από τις περίπου διακόσιες και αν συνυπολογίσουμε και τις προηγούμενες γενιές φθάνουμε τα επτά εκατομμύρια. Και όπως συχνά λέγεται, ακόμα μία Ελλάδα βρίσκεται εκτός Ελλάδας.

Οι συνθήκες, φυσικά, έχουν αλλάξει, προς το καλύτερο όσον αφορά στη διαβίωση αλλά αυτό δεν φθάνει. Οι νέοι εγκλωβισμένοι βλέπουν μόνο αδιέξοδα. Οι γονείς τους πασχίζουν να τους δώσουν τα απαραίτητα εφόδια και καταχρεώνονται για ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια και τους στέλνουν για -αμφίβολες πολλές φορές- σπουδές στο εξωτερικό. Όσοι επιστρέφουν διπλωματούχοι, κατατάσσονται αμέσως στη μεγάλη στρατιά των άνεργων εγχώριων διπλωματούχων. Οι μη διπλωματούχοι εργάζονται -αν και όποτε βρουν δουλειά- για το μηνιαίο μισθό των 700 ευρώ και όλοι μαζί προσπαθούν να πάρουν κάποια θέση στο Δημόσιο. Ανέκαθεν το όνειρο του Έλληνα. Η Αθήνα έχει τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας και αν προσθέσουμε και αυτόν της Θεσσαλονίκης, φθάνουμε σε αστρονομικούς αριθμούς.

Η άδεια επαρχία συντηρείται από τους οικονομικούς μετανάστες που δεν γνωρίζουμε καν ούτε ποιοι είναι, ούτε από που έρχονται αλλά ούτε και πόσοι είναι. Λέμε πολλές φορές: καλά, τουλάχιστον δεν πεινάμε. Αναρωτιόμαστε, όμως, αν αυτό ισχύει και για όλους όσους μένουν στην Ελλάδα. Όχι, βέβαια. Μία βόλτα, λόγου χάριν στην κεντρική Αθήνα και στις κοντινές γειτονιές της, θα μας δώσει την απάντηση.

Τα παραπάνω -και όχι μόνο- έχουν επιφέρει μία νέα κατηγορία ανθρώπων που βρίσκει τη φυγή ως λύση. Η μεγάλη πλειονότητα είναι διπλωματούχοι, ίσως γιατί η Ευρώπη δεν χρειάζεται πια γερά και στιβαρά χέρια για όλες τις βαριές δουλειές που την τροφοδοτούσαμε παλαιότερα.

Ας πάμε τώρα στους Έλληνες της Ευρώπης των 27. Εκεί υπάρχουν Έλληνες της δεύτερης και στις περισσότερες χώρες της τρίτης γενιάς. Η πρώτη γενιά είναι πια παροπλισμένη και πηγαινοέρχεται μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης πατρίδας και έτσι έχει αποκτήσει δύο μητριές. Πολλά από τα παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς μιλούν -αν μιλούν- άσχημα ελληνικά και μία πιθανή επιστροφή στην Ελλάδα όπου οι πολιτικές που έχουν ακολουθηθεί τα τελευταία χρόνια τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις.
Γι' αυτό παραμένουν εκτός Ελλάδας και πηγαίνουν εκεί μόνο για διακοπές.

Τώρα, ανάμεσα στους τυχερούς που πηγαινοέρχονται υπάρχουν και άλλοι λιγότεροι τυχεροί που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Καταλήγουν σε κάποιο γηροκομείο και αναμένουν στωικά το θάνατο. Πολλοί από αυτούς δεν δέχονται ούτε καν μία επίσκεψη. Δυσκολεύονται να μιλήσουν την ξένη γλώσσα -όταν έφθασαν εκεί δεν είχαν καιρό να μάθουν τη γλώσσα, μόνο δούλευαν- και δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με κανένα. Ας ελπίσουμε να έχουν μία αξιοπρεπή σύνταξη για να μπορούν να πληρώνουν τη διαμονή τους σε άξια του λόγου γηροκομεία.

Πολλές από τις Κοινότητες των Ελλήνων του εξωτερικού, μη έχοντας από πουθενά υποστήριξη, φυτοζωούν και καταλήγουν σε καφενεία πριν κλείσουν οριστικά. Χώροι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για πολιτιστικές εκδηλώσεις, μαθήματα ελληνικών, διαλέξεις και οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο καθένας, μούχλιασαν και μαράζωσαν. Βεβαίως και γίνονται αξιέπαινες προσπάθειες, πολλά τα παραδείγματα. Και κόσμος υπάρχει και το κατάλληλο δυναμικό που τις φέρνει σε πέρας. Αν, όμως, δεν καταφέρουν να προσελκύσουν τις νέες γενιές μπορούμε εύκολα να διαγράψουμε το μέλλον τους.

Το στοίχημα, όμως, που έχει βάλει ο απόδημος ελληνισμός είναι η άμεση ανατροπή αυτής της κατάστασης. Υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική βούληση από την ελληνική πολιτεία; Και ποια θα είναι τα συγκεκριμένα μέτρα και ενέργειες που θα γίνουν;
Η φυγή των νεαρών Ελλήνων και ιδιαίτερα των διπλωματούχων, έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια.. Ας αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα, αυτό των γιατρών. Η ανύπαρκτη δυνατότητα να βρουν δουλειά στην Ελλάδα -και η μακρόχρονη αναμονή ειδικότητας- τούς αναγκάζει να φεύγουν για το εξωτερικό. Εκεί, όχι ότι είναι και ακριβώς εύκολο, βρίσκουν ένα νοσηλευτικό ίδρυμα να ειδικευτούν και με πιθανή κατάληξη μόνιμης εργασίας. Αμείβονται όπως και οι ντόπιοι συνάδελφοί τους και έχουν τους ίδιους όρους και συνθήκες εργασίας. Νομίζετε ότι κάποιος από αυτούς θα ξαναγυρίσει στην Ελλάδα; Τους σπούδασαν οι γονείς τους και η Ελλάδα και μετά τους διώχνουν να πάνε να υπηρετήσουν μία άλλη χώρα που δεν έχει ξοδέψει δεκάρα γι' αυτούς. Τους παίρνουν ανέξοδα και τους χαίρονται. Το ίδιο ισχύει και για πολλές άλλες κατηγορίες ανθρώπων διαφόρων ειδικοτήτων και επαγγελμάτων. Είναι εξωφρενικό: να θρέφεις τα σπλάχνα σου και μετά να τους δίνεις μιά και να τα στέλνεις στον αγύριστο.

Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα: Εύκολη η απάντηση: οι συγκεκριμένες πολιτικές που έχουν ακολουθήσει οι κυβερνώντες. Αυτοί ασκούν εξουσία, αυτοί αποφασίζουν, αυτοί νομοθετούν, αυτοί καρπώνται τους κόπους του κόσμου.
Και, βέβαια, θα πει κανείς ότι το ρόλο αυτό τους τον ανέθεσε ο κόσμος. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να αντιστραφεί αυτή η πορεία προς όφελος τόσο των αποδήμων όσο και όλων αυτών που μένουν στην Ελλάδα.
Θα υπάρξει ανταπόκριση;